Wat mag je van het laatste herdermarathon parcours verwachten??

Kwaliteit zoals steeds, maar ook brok nostalgie.

Om het wat spannend te houden hebben we het echt wel eens serieus door elkaar gehaald.

Heb je de eerste jaren dit pareltje nooit meegereden? Dan ga je wel schrikken: direct prachtig offroadstuk waar we jaren niet meer door mochten, maar nu weer wel. De sfeer is direct gezet.

Beetje klimmen om te kijken of je met de juiste benen uit bed gestapt bent, wat singletracks om op te warmen, Bos te Rijst, geniet ervan want hier mag je normaal niet komen met je fiets. En dan begint de roetsjbaan. Continu op en af.

De dertig wordt hier al beetje gespaard en ook de 100 knipt hier km of vijf uit ons parcours. Ze starten al het eerst en op die manier willen we voorkomen dat er file aan de bevoorradingen komt.

Wat zit er voor de 40 tot 80 in deze extra kmrs? Stukjes Schorisse en Brakel en iets voor de nostalgische deelnemers: de Alpenweide!

Beetje hobbelen, maar oh zo mooi! Tracht toch maar wat rond te kijken, hier passeer je niet iedere dag.

We naderen ondertussen al de eerste bevoorrading, Wolfskerke. Tiens hoor ik u denken, was dat niet de laatste?? Nu dus niet.

We sturen er iedereen (behalve de 30) trouwens naar toe via de ijskelder als afdaling.

Misschien hier toch maar even voorzichtig zijn? Er ligt vast wel een Strava Kom te pakken, maar als het beetje nat ligt kan het hier echt wel gevaarlijk zijn.

Wij voorzien de gevarenbordjes. Zorgen jullie ervoor dat we het hier veilig houden?

De 40 is hier al halverwege zijn rit en zal zeker genieten van de bevoorrading. De volgende is maar 10 km verder. Dat valt dus al bij al nog mee denk je... maar toch dit tochtje van 41 km klokt ruim boven de 800 hoogtemeters af! Dus ja, u verdient al ten volle ons respect!

Maar toch, HM is simpel: hoe meer je rijd, hoe meer mooie stukken.

Want geef toe, wie wil er nu Livierenbos missen? Deze passage moet je nu eens niet als stervend zwaantje aanvatten. Dus je gaat even boorbijten en dit jaar krijgen die korte knikjes je niet klein!

De 60 begint al stilaan aan terugkeren te denken, de langere afstanden nemen we nog stuk dieper mee in het land van de heuvels, in’t Frans: Pays des Collines. Oh, wat is dit toch een zalige omgeving om in te fietsen. Eén minpuntje, zonder conditie is dit een klotestuk waar je de meters aftelt. Zeg dus niet dat we je niet gewaarschuwd hebben ;)

De 80 mag proeven, de 100 wordt volledig ondergedompeld.

We halen zelfs nog eens Klein Zwitserland uit onze lade van herinneringen. We hebben er vroeger al veel aan gewerkt en het is precies of het nu pas zijn effect heeft. Je kan het echt wel op de fiets pakken.

Op de terugweg passeren we nog eens door Ellezelles zodat je zeker voldoende heksenpaden gezien hebt.

En de hoogtemeters blijven maar bijten. Kijk vooral niet naar je kaart op je Gps... zo moe, zo dicht bij de start & toch moet ik nog grote lus maken??? Neen dat komt niet goed.

Richting Muziekbos heb je nog niet gehad. Dit komt er nu aan voor alle afstanden. En dan naderen we het einde. Toch voor wie geen zin meer heeft in een optielus.

Maar ja, die gaan jullie traditiegetrouw weer allemaal rijden hé.

Neen dus.

We hebben namelijk klein foutje gemaakt in ons parcours. Het splitsingsbord voor de optielus staat nl 100 meter na de voorlaatste klim en die is echt ongenadig voor vermoeide benen. Dit is geen nieuw stuk, maar zat er vroeger altijd in afdaling in. We schrokken er zelf van toen we dit reden. Moet iedereen hier zo kort voor het einde nog boven?? Ook de kortste afstanden. Ook de mensen die al bijna 100 km in de benen hebben. Hebben die niet eerder recht op een schuimende Ename in plaats van deze foltering? Want ja, er gaan er afstappen. Zelfs mensen die niet willen maar waar de verzuring ongenadig zal toeslaan.

Maar je leest nog verder, dus ga je nog niet rechtstreeks naar de vroegere slotklim: het Peerdegedoe.

En we zitten nu op de optielus en oh wat is dit leuk, meer dan 50/uur in de afdaling en zonder dat je het beseft passeer je aan de Herder stapelplaatsen.

Zo kan het niet blijven duren want feit dat je hier zit betekent dat je nog steeds jus in de benen hebt. Hopla, taaienberg offroad klim. Waarna we je een pleziertje gunnen Tommeke Boonen zijn berg, maar dan in de snelste richting. Hopelijk zit er nog iets op je remblokken.

We draaien en keren nog beetje en kunnen het niet laten, ook hier toch nog nieuwe passage gevonden waar denk ik nog nooit een tocht kwam.

En dan eindelijk: je mag je laatste energie gebruiken om het Peerdegedoe op te knallen. Veel kans dat er daar nog fotograaf staat. Dus toch maar nog even dat voorwiel van de grond trekken??? Het is je laatste kans! Paar honderd meter verder mag je vertellen dat de Herders je ook nu niet klein gekregen hebben. Respect! En geniet nog van je pintje op het plein en dit samen met een lekkere pain saucisse.